نقش سیستم اطفاء حریق در حفظ ایمنی ساختمان
تاسیسات مکانیکی ساختمان در زمینه اطفاء حریق باید به گونهای طراحی شود که میزان قابل قبولی از ایمنی آتش را به دست آورد و خطرات ناشی از گرما و دود را کاهش دهد. هدف اصلی از به کارگیری این نوع از تاسیسات مکانیکی در ساختمان ها این است که محدودیتهای احتمالی برای جلوگیری از مرگ و یا آسیب ناشی از حریق به ساکنین ساختمان و دیگر افرادی که ممکن است درگیر شوند، مانند کارکنان آتشنشانی و گروههای امداد و نجات، کاهش یابد.
همچنین هدف دیگر سیستم اطفا حریق در تاسیسات مکانیکی، محافظت از محتویات ساختمان است و اطمینان از اینکه تا حد امکان بعد از آتش سوزی یک ساختمان بتواند پابرجا بماند و در صورت خسارت بتوان آن را تعمیر کرد. همچنین باید خطر سرایت حریق به ساختمان های مجاور و همچنین آلودگی احتمالی محیط زیست را نیز در نظر گرفت.
در واقع آتش در اثر یک سری واکنشهای شیمیایی بسیار سریع بین سوخت و اکسیژن اتفاق میافتد که گرما و نور را آزاد میکند. برای احتراق، اکسیژن، گرما و منبع سوخت باید همه موجود باشند، که این ترکیب سه گانه "مثلث آتش" نامیده میشود. ظهور شعلههای آتش اولین نشانگر وقوع حریق میباشد.
تشخیص آتش و سیستم اطفاء حریق در تاسیسات مکانیکی ساختمان
بیشتر سیستمهای تشخیص آتش و سیستمهای هشدار در اجرای تاسیسات مکانیکی ساختمان بر اساس اصول پایه عمل میکنند. اگر آتش تشخیص داده شود، یک زنگ هشدار به صدا در میآید که به مدیران ساختمان و ساکنان هشدار میدهد که ممکن است آتش وجود داشته باشد و ممکن است تخلیه لازم باشد.
بعضی از سیستمها شامل تجهیزات سیگنالینگ از راه دور میشوند که میتواند گروه آتشنشانی یا مرکز نظارت از راه دور را از وقوع حریق مطلع سازند. آتش میتواند توسط هشداردهندههای گرما، هشداردهندههای شعله، هشداردهندههای دود، هشداردهندههای مونوکسید کربن و هشداردهندههای چند سنسور و یا زنگ در نقاط تماس دستی، تشخیص داده شود. هشدارها ممکن است شامل زنگ، آژیر، شیپور، چراغ یا ترکیبی از اینها باشند. که برای به کار افتادن به یک منبع تغذیه و باتری ۲۴ ساعته نیاز دارند.
سیستمهای تشخیص آتش و زنگ خطر در اجرای تاسیسات مکانیکی ساختمان را میتوان به تعدادی از انواع کلی تقسیم کرد:
- سیستمهای عادی
- سیستمهای قابل حمل
- سیستمهای پاسخ دهنده آنالوگ
- سیستمهای بیسیم
- واحدهای مستقل
سیستمهای معمولی به طور کلی شامل مجموعهای از هشداردهندهها و نقاط تماس سیمی به یک صفحه کنترل است که هشداردهندهها و حداقل دو مدار رادیویی را هدایت میکند که شامل شاخصهای LED میشود و امکان غیر فعال شدن و تنظیم مجدد را فراهم میکند.
به طور معمول، در اجرای تاسیسات مکانیکی ساختمان، مدارهای جداگانه برای هر منطقه آتش نشانی (معمولا یک طبقه از یک ساختمان) فراهم میشود. این جداسازی به مناطق به این معنی است که محل تقریبی آتش شناخته شده است و بنابراین در مواقع ضروری پاسخ مناسب میتواند ایجاد شود.
سیستمهای آدرس دهی شبیه به سیستم های معمولی هستند، اما کنترل پنل مرکزی میتواند دقیقا مشخص کند که کدام هشداردهنده یا شماره تماس، باعث زنگ هشدار شده و یا اینکه ارتباط با کدام یک از آشکارسازها از بین رفته است. در این سیستم، مدار در یک حلقه سیمی با تعدادی آشکارساز ایجاد میشود. حلقه میتواند از هر دو طرف به کار گرفته شود، حتی اگر یک حلقه در حلقه وجود داشته باشد (حلقه های جداگانه ممکن است برای هر منطقه فراهم شود).
پنل کنترل را میتوان برنامه ریزی کرد تا اطلاعات خاصی را نمایش دهد یا پاسخ های خاصی را برای آشکارسازهای مختلف درون سیستم ایجاد کند.
سیستم های آدرس دهی به طور کلی برای تاسیسات بزرگتر یا پیچیده تر به علت تشخیص دقیق تر، و در نتیجه پیدا کردن منبع خطا و کاهش خطا در سیم کشی مورد استفاده قرار میگیرند.
سیستم های پاسخ دهنده آنالوگ یا سیستم های هوشمند میتوانند شامل یک قابلیت تحلیلی در هر آشکارساز باشند که بتواند پارامترهای محلی را برای تعیین آتش یا گسل، ارزیابی کند. این میتواند در جلوگیری از وقوع آلارم های کاذب مفید باشد. اگر یک هشداردهنده نزدیک به یک گیره باشد، هشدار پیش از به صدا در آمدن آلارم ممکن است نشان داده شود. سیستمهای اعلام حریق بیسیم، با استفاده از سیگنال های بیسیم، هشداردهنده ها و نقاط تماس را به کنترل پنل وصل میکنند.
واحد های زنگ هشدار آتش سوزی معمولا فقط برای تاسیسات مکانیکی ساختمان کوچک مناسب است. آن ها شامل یک واحد شیشه ای قابل شکستن، صدا، منبع تغذیه، باتری و شارژر هستند. مهم است که سیستمهای اعلام هشدار و تشخیص آتش سوزی به طور منظم مورد بازرسی، تعمیر و آزمایش قرار گیرند و حتی ممکن است نیاز باشد تا تمرین های آتشنشانی برای اطمینان از اینکه ساکنان با روش های آتشسوزی و تخلیه ساختمان آشنا هستند، در دوره های مختلف برگزار شود.